Artykuł ten jest kolejnym z serii na temat uzbrojenia samolotu FA-50 i podobnie jak poprzedni, dotyczy wersji Block 20. Przedstawiono w nim charakterystykę pocisku powietrze – ziemia Taurus KEPD 350, zasobnika do naprowadzania laserowego Sniper ATP, a także bomb naprowadzanych laserowo GBU-12 Paveway.
Taurus KEPD 350
Taurus to szwedzko – niemiecki pocisk manewrujący klasy powietrze – ziemia. Jego działanie oparte jest na systemie GPS, bezwładnościowym systemie INS oraz nawigacji według terenu i rozpoznawania charakterystyki termicznej. Co więcej głowica pracuje w podczerwieni. Jego użytkownikami są Niemcy, Hiszpania i Korea Południowa. Ponadto przenosić mogą go samoloty F-15 K Slam Eagle (wykorzystywane przez Koreę Południową), Panavia Tornado (Niemcy), Eurofighter Typhoon (Arabia Saudyjska, Austria, Hiszpania, Niemcy, Oman, Wielka Brytania i Włochy), JAS 39 Gripen (Szwecja, Czechy, Węgry, RPA, Tajlandia i Brazylia) oraz McDonnell Douglas F/A-18 Hornet (USA, Australia, Finlandia, Hiszpania, Kanada, Kuwejt, Malezja i Szwajcaria). Tak więc potencjalnych użytkowników wspomnianego pocisku jest o wiele więcej.
[źródło: https://corporalfrisk.com/tag/taurus-kepd-350/]
Wymiary zewnętrzne: długość 5,1 m, średnica 1,08 m, rozpiętość skrzydeł 2,06 m. Waga pocisku to 1400 kg, natomiast sama głowica (typu MEPHISTO – Multi-Effect Penethrator High Sophisticated and Target Optimised) to ok. 481 kg. Do prędkości ok. 1050 km/h rozpędza go silnik turbowentylatorowy Williams F121-WR o ciągu 6,67 kN (dla porównania ciąg generowany przez silnik na przykład FA-50 tj. turboodrzutowy General Electric F404 to 53,07 kN). Zasięg Taurusa wynosi 500 km, a wysokość lotu między 30, a 70 m.
Zasobnik Sniper ATP
Zasobnik Sniper ATP (Advanced Targeting Pod) to amerykański system celowniczy produkowany przez firmę Lockheed Martin. Jest on wykorzystywany do identyfikacji, wyboru celów, a następnie naprowadzania na nie kierowanego uzbrojenia. Działa z bardzo wysoką skutecznością zarówno w dzień, jak i w nocy. Nie jest stricte uzbrojeniem, natomiast część bomb wymaga jego obecności.
Dane, które zbierze mogą być następnie przekazywane innym samolotom lub ośrodkom naziemnym. Co więcej, możliwe jest automatyczne wykrywanie, identyfikacja i śledzenie celów lądowych i powietrznych.
[źródło: https://www.lockheedmartin.com/en-us/products/sniper.html]
Zasobnik charakteryzuje się specyficznym kształtem, ze względu na zminimalizowanie oporów aerodynamicznych. Jego długość wynosi 2,52 m, średnica 30,5 cm, a masa 202 kg. Maksymalny pułap na jakim można go wykorzystać to 15 100 m.
Integralnymi elementami zasobnika Sniper ATP są laserowy znacznik celów (współpracuje z naprowadzanym laserowo uzbrojeniem), kamera telewizyjna CCD oraz układ FLIR o rozdzielczości 640 x 512 pikseli. Matryca CCD (charge – coupled device) to układ wielu światłoczułych elementów. Każdy z osobna rejestruje sygnał elektryczny proporcjonalny do ilości padającego na niego światła. Dane te można następnie odczytać. Układ FLIR (Forward Looking Infra-Red) to obserwacyjna kamera termowizyjna. To pasywne urządzenie wykorzystuje promieniowanie podczerwone emitowane przez każdy przedmiot. Co więcej, obok skanerów liniowych oraz systemów wykrywania i śledzenia celu (IRST – Infra-Red Search and Track) jest najpopularniejszym w lotnictwie urządzeniem termowizyjnym. Dodatkowo umożliwia ona wykrycie, identyfikację i klasyfikację celów, które nie mogłyby być wykryte przez radar pokładowy.
Bomba GBU-12 Paveway
GBU-12 Paveway to amerykańskie bomby zaliczające się do uzbrojenia precyzyjnego rażenia. Do działania wymagają naprowadzania laserowego (np. poprzez opisany wcześniej zasobnik Sniper ATP). Od tego pochodzi ich nazwa GBU – Guided Bomb Unit. Powstały one na podstawie bomby Mk 82. Wykorzystywane bojowo np. w operacji Pustynna Burza. Osiągnęły tam dość wysoką skuteczność – ok. 88%.
[źródło: https://www.turbosquid.com/pl/3d-models/gbu-12-paveway-ii-3d-max/1102737]
Jej długość to 2,21 m, średnica 27,3 cm, a zasięg wynosi 14,8 km. Bomba ta ma masę 230 kg, z czego 87 kg to masa materiału wybuchowego. Jest nim tritonal (mieszanka trotylu i proszku aluminiowego w stosunku 4:1).
Podsumowanie
Planowane do integracji uzbrojenie zdecydowanie podniesie wartość bojową samolotu. Dzięki niemu FA-50 stanie się tym samym bardziej samolotem bojowym, aniżeli szkolno – treningowym. Kwestia integracji nie jest jeszcze ostateczna, z czasem mogą pojawić się również inne pociski czy bomby na jego uzbrojeniu. Dobra byłaby również integracja z amerykańskimi przeciwradarowymi pociskami klasy powietrze – ziemia AGM-88 HARM (High-speed Anti-Radiation Missile). Ponadto dobrym zakupem byłyby również manewrujące pociski klasy powietrze – powierzchnia AGM-158 JASSM (Joint Air-to-Surface Standoff Missile) oraz bomby szybujące AGM-154 JSOW (Joint Standoff Weapon). Co ważniejsze oba rozwiązania można znaleźć już w Polsce – na samolotach F-16.
Więcej o charakterystyce tego uzbrojenia dowiedzą się Państwo z lektury kolejnego artykułu. Zostaną w nim przybliżone jego zalety i przedstawiona zostanie istota ich wykorzystania. Zapraszamy do lektury.
Pozostałe artykuły z serii:
Źródła:
1. https://corporalfrisk.com/tag/taurus-kepd-350/
2. https://www.lockheedmartin.com/en-us/products/sniper.html
3. https://www.turbosquid.com/pl/3d-models/gbu-12-paveway-ii-3d-max/1102737
